Zaskakujący koniec lutego. Lekka ręka, ciężka noga.

Gdyby ktoś mi powiedział, że ostatni dzień lutego, spędzę tak jak właśnie go spędziłam, to bym popukała się w czoło. Dlatego też muszę, po prostu muszę, napisać o tym, bo kto wie, czy taki czas się jeszcze kiedykolwiek powtórzy? Przynajmniej w moim życiu, wszak młodsza nie będę.

Dziś wzięłam dzień wolny. Przeznaczyłam go na zrobienie badań podstawowych, potrzebnych do złożenia skierowania na rehabilitację. Tak, tak. Znów wyruszę na sanatoryjny szlak. Bakcyl złapany nie daje o sobie zapomnieć, więc trzeba z tym coś zrobić. Małż oczywiście dostał piany, gdy poinformowałam w czym rzecz. Jednakże uspokoiłam Spienionego, że nie wiadomo kiedy dokładnie doczekam, wszak kolejki są jak stąd dotąd. A na dodatek coś mi łupnęło w krzyżu, więc nie będę czekać na to, aż się całkowicie rozłożę. Dobra. To ostatnie to wogle nie prawda, ale cel uświęca środki. No.

Wracając do klu.

Dzień był piękny, słoneczny, ptaszki świergotały jak szalone. Wpadłam więc do ogrodniczego, bo przecież sezon się zbliża i już trzeba wysiewać rozsady różniste. W sklepie zgromadził się spory tłumek. Ludzie uśmiechnięci i szczęśliwi, że oto znów będą mogli ryć w ogrodzie. Jeden kupił worek ziemi, drugi dodatkowo też poprosił o ziemię. Starsza pani zapytała o marchewkę na taśmie, następna osoba takoż poprosiła o taką samą marchewkę. Taka prawidłowość, dość zaskakująca jak dla mnie, zdarzyła się jeszcze kilkakrotnie. Ponieważ ogonek zmniejszał się dość opornie, stojąc w kolejce, poprosiłam przechodzącego ekspedienta o grabie plastikowe. Pan przyniósł dwa rozmiary. Wybrałam mniejszy pytając o cenę. Była zaskakująco niska. Pani stojąca za mną dość głośno zdecydowała o zakupie takich samych, bo skoro takie tanie, to grzech nie kupić. No i się zaczęło. Ogonek  odwrócił się w naszą stronę i każdy klient zażądał takich samych. W ten oto sposób cały zapas rozszedł się w kilka minut. Właściciel zaskoczony i szczęśliwy. Nie omieszkał podziękować za to, że mam „lekką rękę” i będę zawsze mile widziana w jego sklepie. Czad.

W domu, tuż po trzynastej, spojrzałam na termometr. PLUS PIĘTNAŚCIE! Zaniemówiłam. Pierwotnie miałam zamiar myć okna, lecz  w ogrodzie dojrzałam opakowanie po czipsach. Tak mnie to ruszyło, że polazłam by śmiecia sprzątnąć….. i w tym momencie czas przestał mieć znaczenie. Do domu wróciłam po szesnastej, zmachana jak koń po westernie, lecz jaka szczęśliwa. Z dumą patrzyłam… co prawda przez brudne szyby, ale kij tam…  na wygrabiony trawnik, ogołocone z uschniętych badyli rabatki, zamieciony chodnik, i drogę na łąkę, bez wielkiej kałuży na zakręcie. Co prawda, by spuścić wodę musiałam wykopać bruzdę… łopatą. Pierwszą nawet udało mi się połamać. Widocznie mam „ciężką nogę”. Wobec tego chwyciłam za drugą. No nie wiem, rokrocznie Małż kupuje szpadel i zawsze na przednówku szpadla nie ma. Tylko łopat przybywa.

Geneza powstawania łopaty ze szpadla, jak dotąd  pozostaje dla mnie zagadką.