Srał to kot. Rodzaje budowy według królika doświadczalnego.

Nawet nie pytajcie, gdzie mnie wcięło. Wszelkie tłumaczenia byłyby próbą zachowania twarzy… a w obecnej sytuacji nie wiem, czy akurat to stwierdzenie ma sens. Jednak zanim zagłębię się w temacie mojego wyglądu, otrę się o inne aspekty poza blogowego życia.

Otóż, w kwestii kociąt, muszę donieść, że rosną jak na drożdżach. Przyznaję, miałam ambitny plan zamieszczenia filmików, z pierwszych prób samodzielnego chłeptania mleka, lecz poległam pod naporem wymogów technicznych. Cierpliwość, od pewnego czasu, nie jest moją najmocniejszą stroną. Zatem nie zobaczycie, jak Toczka wchodzi obiema łapkami do miseczki, kładzie się w niej i w ten sposób ogranicza dostęp  Frużelinie. Oczywiście odsuwanie zachłannego kociaka nic nie daje, bo pędem wraca do miski i robi dokładnie tak samo. Pomimo owej pazerności Frużelinka jest  ciągle większa oraz bardziej opanowana… w każdej kwestii. Bo to właśnie Toczka ostatnio osrała M. czyli chłopaka córki, gdy ten nie chciał jej wypuścić z rąk. Widok miny poszkodowanego … bezcenny… Widok przyszłej teściowej, skręcającej się ze śmiechu i krztuszącej grillowaną kiełbaską… jak mniemam dołujący dla M. Hym… może po latach dowiem się, co o mnie wówczas myślał ? Póki co mam inne rzeczy na głowie, niż przejmowanie się powyższym. Mogłabym jeszcze długo ciągnąć temat kociąt, ale dziś wam daruję.

Aha…jeszcze tylko o jednym muszę wspomnieć. Ostatnio kocięta opanowały sztukę wspinania na drzewa w ogrodzie, i złażenia rzecz jasna. Bardzo mnie to cieszy i napawa dumą, choć moja w tym zasługa żadna. Podejrzewam, że jak upolują mysz, to pęknę z dumy.

W kwestii rozbudowy domu… Napiszę, choć na samą myśl powieka lata. Doprawdy współczuję ludziom, którzy są nastawieni pozytywnie do budowy swojego domu. A o ile mieszkają w obszarach Natura 2000, to współczuję jeszcze bardziej. Niestety załapaliśmy się do tej drugiej grupy, bo tuż przed naszym płotem, zaczyna się otulina parku. W związku z powyższym niczego nie przyśpieszysz i na nic się zda całowanie stópki i włażenie do dupki wszechmogącego urzędnika. Trzeba uzbroić się w cierpliwość… całe morze cierpliwości, wszak przed nami jeszcze zmagania z fachowcami.

A teraz będę szczera do bólu. Jakbudududu (odgłos walenia się w piersi) Doceńcie fakt, bo przecież mogłam ściemniać, iż zmiana wyglądu, to wpływ diety ostatnio bardzo modnej wśród odmłodzonych celebrytek. Taaaa jaaa. Ale przecież zasługujecie na prawdę. Jak nikt. Tym bardziej, iż mnie w życiu nie widzieliście… he he. Fotki na fejsie są fotoszopowane rzecz jasna. Dobra. No to od  początku.

Wszystko zaczęło się od telefonu od córki.

-Mamuś, chciałabyś być królikiem doświadczalnym w kwestii odmłodzenia twarzy? – Eeee yyyyy … ale że co ?– spytałam mało przytomnie. – Zapłacisz tylko za zużyte nitki. Ja z M. będziemy ci to robić… oczywiście pod nadzorem lekarza – przekonywała. Fakt. Zaraz stanęła mi przed oczyma kocia scena z grilla, mój śmiech i M. trzymający igłę tuż przed moją twarzą. Ale to było tylko mignięcie obrazu. Pół klatki. No. Zaraz potem zadzwoniłam do Reniaczka i usilnie namawiałam ją do tego samego. Wszak jeden królik to za mało.

Potem przeszłam  wstępne badania, na których dowiedziałam się, że jak najbardziej nitki ( takie likwidujące postępującą twarzową grawitacje ) są wskazane, no i oczywiście BOTOKS ?! I tu, i tu, i tu też. Matkooooo!!! A ja żyłam  w takiej naiwności, że jeszcze się nie sypię. A tu gruz, popioły i nie ma co zbierać. Ale spoko, spoko. Wszystko da się naprawić.

Tak, przyznaję, jestem podatna na sugestię.

Ostatecznie przekonała mnie moja szefowa, którą poinformowałam o swojej króliczej roli. – A nad czym tu się zastanawiać? Trzeba korzystać, tym bardziej, że koszty są dziesięciokrotnie większe – zapewniała. – O ile jest szansa, to mogłabym również zostać takim królikiem ? – spytała z nadzieją w głosie. No i została. Co prawda zabieg jeszcze przed nią, a ja już jestem PO.

Sam botoks to małe piwo. Po posmarowaniu twarzy maścią znieczulającą nie boli nic. Za to nitki… ohohoooo… bolały jak jasna cholera. Tym bardziej, że nie chciałam zastrzyku znieczulającego, bo przecież jak przeżyłam trzy porody, to i to przeżyję.O naiwności!! Przebijanie się przez mięśnie twarzy grubą igłą, odkryło we mnie nowy rodzaj bólu, o którym nie miałam pojęcia.  Trwało to może z pięć minut, a bolało jakby dłubali we mnie pięć godzin. Nigdy więcej nic na żywca!

Małż oczywiście nie został wtajemniczony w owe odmładzanie. Pewnie dlatego nie zauważył żadnych spektakularnych zmian ? RAZ  dostrzegł mój grymas bólu, gdy chciałam się uśmiechnąć, a nie byłam w stanie. –A co to za minka? – spytał. –Ząb mnie boli- odpowiedziałam. Łyknął.

Jak na złość, zaplanował również nasz wypad nad jezioro. Niestety po takim zabiegu, dwa tygodnie trzeba wystrzegać się słońca. Nawet nie pytajcie, ile ja musiałam się nagimnastykować, aby wymiksować się z tego pomysłu. Małż podsumował ową niechęć..-Ja się tak staram, a ty nie chcesz jechać. Ty mnie już nie kochasz. – Kocham, kocham, ale wiesz… przecież trzeba oszczędzać. Budowa dużo kosztuje. – przekonywałam.

Przemilczmy koszt mojego zabiegu, ale to przecież też była budowa.

Budowa mojego wizerunku rzecz jasna.