Wiekowy senior. Jazda bez trzymanki.

Boże, od czego by tu zacząć. Może od dnia siódmego. Znaczy niedzieli. Bo właśnie wówczas zeszłam na zawał 11 razy. Dlaczego, aż jedenaści? Bo tyle było nieodebranych połączeń ze szpitala, w którym ulokowałam mojego tatusia lat 83.

Wiem, że zaczynam od dupy strony, ale czasami trzeba sobie urozmaicić wstęp i budować napięcie. Jeszcze na marginesie dodam, iż napięcia ostatnio u mnie dostatek. Mogę się doczepić do rozładowanego transformatora i rozświetlić polskie autostrady. Dlatego też nie zaglądałam tutaj, aby nie spalić strony. No.

Wracając do klu. Staruszek, który w życiu swoim, NIGDY nie leżał w szpitalu, właśnie zaszczycił swoją obecnością ów przybytek. Oczywiście zanim dostał się do placówki, musiał na izbie przyjęć odsiedzieć SZEŚĆ godzin. A ja razem z nim rzecz jasna. Może gdyby był tłum ludzi, to bym się nie zdziwiła? A było tylko trzech pacjentów. Nieważne. W końcu przecież szpital rozpostarł swe ramiona i czule przyjął marnotrawnego syna.

Z racji nieobecności gospodarza postanowiłam, jako jedyna córka, odświeżyć mieszkanko tatusia tymi oto ręcyma… plus dwie pary rąk synów moich Małochętnych. Małochętnych gdyż albowiem dopiero co, skończyliśmy remont naszego mieszkania i mieli po kokardy odnawiania czegokolwiek. Jednakże zarzuciłam latorośle gradem argumentów… i gróźb z czego wogle nie jestem dumna… Najważniejsze, że podziałało.

Dobra rada. Jeśli ściany są krzywe, pod żadnym pozorem,  nie kupujcie tapety w pasy. No.

Powiem krótko. Było zajebiście ciężko. Gdybym mogła, to bym pewnie furę jajek zniosła z tego wysiłku. A tak to tylko wyćwiczyłam się w rzucaniu kurzym mięsem. Nie mogłam dać plamy, wszak tatuś był budowlańcem i fuszerkę zobaczył by na kilometr. Po pracy leciałam do szpitala, potem do swego domu, następnie do domu seniora. I tak przez dwa tygodnie.

W ostatnią sobotę sprzątałam do 23h. Tuż przed domem załapałam, iż zostawiłam komórkę w mieszkaniu tatusia. Nie wracałam, bo padałam na twarz. Postanowiłam, że po niedzielnej mszy wpadnę po nią. I tak też zrobiłam.

Gdy ujrzałam tyle połączeń nieodebranych to … patrz najwyżej… Galopem pojechaliśmy do szpitala, a tam okazało się, że tatuś chciał skonsultować ze mną konieczność przyjęcia krwi, gdyż miał krwotok z powodu wrzodu żołądka i trzeba było go wzmocnić. Nawet nie pytajcie, co ja przeżyłam.

Na szczęście w poniedziałek wypisali pacjenta, w stanie ogólnym dobrym, choć z reklamówką leków.

A dziś…spokojnie podążam rakietą do pracy i słyszę komórkę. Patrzę tatuś. Zjeżdżam w buraki. Dzwonię. Nie odbiera. Próbuję raz jeszcze. I jeszcze. Odbiera. Pytam o co chodzi. Nie odpowiada. Słyszę tylko jakieś szmery. Wyobraźnia rozkręca się na maxa… – Pewnie zasłabł!!! Dzwonię do Starszego który wraca z nocnej zmiany.

– Jedź szybko do dziadka – krzyczę. Minuty ciągną się w nieskończoność. Oddzwania – Zlew się zapchał i dziadek nie da rady wcisnąć jednej rurki.

Kurza twarz!!!

Wieku tatusia to ja na bank nie dożyję.