Sieczka i karma. Ciasto kluczem do wyższej półki.

Nie wiem, co ze mną nie tak ? Bo niby w mym życiu dużo się dzieje dobrego i niekoniecznie dobrego, jednakże wszystko to, ginie w mrokach niepamięci, bo miast ogół zdarzeń mozolnie spisywać na blogowych łamach, śledzę kolejne sezony  naćpanych pielęgniarek amerykańskich, mordercy morderców i eleganckich polityków… też amerykańskich. Rzygam panoramicznie  tą amerykańską sieczką, lecz nie mogę się powstrzymać. O zgrozo.

To co, może póki jeszcze deczko pamiętam, wrócę do tamtych chwil ? Hę? No dobra, przekonałam sama siebie.

Wracam do końca września 2017.

Wszystko zaczęło się od tego, że koleżanka Jola ( którą onegdaj poznałam leżąc na neurologii, a z którą utrzymuję dość dobry kontakt ) pragnęła zasięgnąć języka w sprawie sanatorium, w którym ostatnio byłam. Ponieważ wylądowała w miejskim szpitalu, pojechałam, by osobiście opowiedzieć o Jeleniewie ( nazwa przypadkowa, używana przez moją przyjaciółkę , która w żaden sposób nie potrafiła zapamiętać właściwej nazwy… aczkolwiek prawdziwe Jeleniewo istnieje, lecz nie ma nic wspólnego ze wspomnianym sanatorium)

Jola, jak to Jola, zasypała mnie gradem pytań, bo właśnie dostała skierowanie do tego wygwizdowa. Niczego nie ukrywałam, by wiedziała co ją czeka. Traf chciał, że dzień później, zadzwoniła do mnie krusowska urzędniczka , informując o moim skierowaniu. Właśnie tam. O jakże wielka byłaby moja radość, gdyby mój wyjazd zbiegł się w czasie z wyjazdem Joli. Tymczasem daty turnusów się nie zgadzały. Wiedząc, iż owe Jeleniewo, jest ostatnią pozycją na liście „PRAGNIEŃ” kuracjuszy i kto raz dał się zagnać na owo wygnanie, drugi raz zagnać się nie da, przekazałam swoje warunki. –Oczywiście jak najbardziej się zgadzam , LECZ mój turnus powinien zacząć się trzy tygodnie wcześniej, czyli na początku października – wypaliłam do słuchawki. Urzędniczkę ewidentnie zamurowała moja bezczelność, gdyż po drugiej stronie słyszałam jedynie łapanie oddechu. Korzystając z chwilowego ” zatkania” zasypałam słuchaczkę gradem argumentów … że koleżanka… że razem… że to … i tamto… i bardzo proszę… i w ogóle … i w szczególe… bo potem to ja mam wesele w rodzinie i nigdzie nie pojadę.– Imię i nazwisko koleżanki ?– zdążyła wtrącić.  Odpowiedziałam bez zastanowienia. Sprawdziła w systemie i Jola wyskoczyła. Oznaczało to, iż nie kłamię. Pani jakby zmiękła i obiecała, iż zrobi wszystko, byśmy razem pojechały. Oczywiście zaraz po tej rozmowie zadzwoniłam do koleżanki i obwieściłam nowinę. Radość Joli była wprost proporcjonalna, do mojej. Od tamtej chwili byłam w stałym kontakcie telefonicznym z życzliwą urzędniczką, która zapewniała… – Na 99 procent pojadę, jednak trzeba poczekać na ostateczną decyzję z centrali.

Czas wyjazdu się zbliżał, Jola ciągle przebywała w szpitalu, a ja przygotowywałam synów na swoją trzytygodniową nieobecność w kuchni, zapełniając zamrażarkę gotowymi potrawami. Małż mocno nie oponował, wszak miałam jechać ze znajomą. Wiadomość, że koleżanka definitywnie nie pojedzie, spadła na mnie jak grom, podczas pakowania walizy. Niestety jej stan zdrowia nie uległ poprawie. Szlag! Musiałam jechać sama. Cóż, pocieszałam się, że nic przecież nie dzieje się bez przyczyny. Widocznie taka karma.

Dwa dni przed wyjazdem odebrałam połączenie od znajomej urzędniczki. Okazało się, iż w centrali nie ma moich wyników z rtg, tylko zupełnie innej kobiety, w związku z powyższym wyjazd zostanie przełożony. Tym razem to ja nie mogłam wtrącić słowa, bo dzwoniąca zasypywała mnie przeprosinami… że to nie wina ubezpieczyciela … że to na pewno wina gabinetu rtg, w którym pomylono wyniki… że ona bardzo przeprasza… i w ogóle… i w szczególe… a na kolejny wyjazd to ona wyekspediuje mnie do naprawdę dobrego sanatorium. Słyszałam prawdziwą skruchę w jej głosie. Musiałam ją pocieszyć..– Wie pani, koleżanka niestety nie jedzie, więc nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Zaraz po tej rozmowie, zadzwoniłam do  gabinetu rtg, lecz tam nie usłyszałam nawet wyjaśnienia. Dobrze, że to syn odebrał odszukaną płytkę, bo bym im wytknęła brak profesjonalizmu. Niby rozumiem, iż jesteśmy tylko ludźmi, lecz takie pomyłki nie powinny mieć miejsca.

Kilka dni później osobiście zawiozłam odzyskane badanie i wraz z paczuszką z ciastem wręczyłam urzędniczce, wcześniej upewniając się, że ona to ona. Z doświadczenia życiowego wiem, że dobre ciasto potrafi zdziałać cuda.

Tak gdzieś na wiosnę oczekuję sanatoryjnego cudu… tego z wyższej półki.